En saçma ve "başkası bunu yapmıyordur" dediğiniz şeyleri yapan insanları bulduğunuzda "tamam, bu benim "ruh ikizim"" dediğiniz oluyor mu? Oluyordur tabi. Kafanızda zaten büyütmeye dünden hazır olduğunuz birinin sizin gibi bir maden suyu delisi olduğunu öğrenmek size fazla heyecan veriyor olabilir. Ya da beyninizi yormaktan başka bir işe yaramayan, yolda yürürken plakalarda gördüğünüz sayıların üçe bölünme kuralına uyup uymadığını sizinki gibi bir takıntıyla hesaplayıp duran birileriyle tanışabilirsiniz. Ama bu, 500 Days of Summer'da dediği gibi, "saçma sapan şeyleri yapmayı ikinizin de seviyor olması sizin birbiriniz için yaratıldığınız anlamına gelmez". Bazen kabullenmek zor gelir ama öyle.
Çok tuhaf şeyler yerine, erişmesi ve karşılaşması daha kolay zevkleriniz olabilir. Deniz kenarında yürümek, ya da çay içmek gibi. Hatta belki ahlaki yargılarınız uyar sadece, dünyevi zevkleriniz örtüşmeyebilir. Kendi içinizde kendisiyle ortak zevklere sahip insanlar olup, birbiriyle sadece gülmeyi seven insanlar da olabilirsiniz. Yani, neden sizin yükseleniniz kova diye onunki de kova olsun, ya da neden anneleriniz aynı yaşta diye birbiriniz için mükemmel olasınız?
Daha da yazasım gelmedi. Sadece şunu söylemek istedim, olmayacak ortak noktalardan devlerin aşkının çıkacağını hayal etmek yerine, genele bakın. Ve As Good as it Gets'deki o muhteşem repliği, gözlerinin içine bakarak tekrar edeceğiniz insan değilse karşınızdaki, belki de klonunuz olması bile yetmeyecektir.
"Bende daha iyi biri olma isteği uyandırıyorsun"
Boşverin "ruh ikizi"ni bulmayı falan, onlar hep Yunan mitolojisi uydurmaları. Sorun bir ara, deyişin nasıl çıktığını da anlatayım.
Sevgiler.
